මම.... ගොඩක් අයගේ හිතේ තියන දුක නැති වෙන්න SMS කරනවා චැට් කරනවා call කරනවා. එත් එ කවුරුවත්ම නොදකින මගේ ඇතුල් පැත්ත මහ දුක් ගොඩාක්. එයාලාට මම උදවු කරනවා තියා මට වත් මට උදවු කරගන්න බැහැ. ජීවිතේ අන්තෙටම කල කිරිලා ජිවීතේ නැති කරගන්න ක්‍රම හෙවුව කාලේ මගෙත් එක්ක චැට් කරලා ජීවත් වෙන්න හිත හැදුවා කවදාවත් නොදුටු යාලුවො... අමාරුවෙන් පන ගැට ගහගෙන විදව විදව අද වෙනකම්ම හිටියා...
මගේ ආදරේ පෙනි පෙනී මාව අත් ඇරලා ඈතට යද්දි අඩ අඩා එ දිහා බලාගෙන අම්මා හදලා දෙන්න හදන අලුත් ජීවිතේ ගැන උපේක්ෂාවෙන් බලාන හිටියත්... මගේ අතේ කිසිම වැරැද්දක් නැතිව මට චොදනා කරනවා මගේ වැරැද්ද නිසා මට අලුත් ජීවිතයක් හදා දෙන්න බැහැ කියලා.
යොජනා වලින් ගෙදරට එන අයත් එක්ක මම කතා කරද්දි මොකක් හරි වැරදි දෙයක් මගේ ආදරේ ගැන කියනවා ඇති කියලා අපේ අම්මා සැක කරනවා. එත් මම එහෙම කරන්නේ නැහැ. අපි සාමාන්‍ය මධ්‍යම පාන්තික පවුලක්. මහා ලොකු ඉඩමක් ගෙයක් නැහැ. ඒ දෙවල් වලට අකමැති අය කියන්නේ මම කෙට්ටු වැඩියි පොඩි වැඩියි වගේ දෙවල්. අම්මා හිතන්නේ මම කියන දෙවල් නිස කියලා.
එ තරම් ඉවසන මට අන්තිමේදි එකෙනුත් හිතට කරදරයක් දුකක් ඉතිරි වෙන්නෙ. අඩුම තරමේ එයාලා ඇත්තම කියනවා නම්....අපේ පවුලේ සමගියවත් තියෙයි...
ජිවිතේ අන්ත අසරණ තත්වයට වැටිලා මම දැන්නම්...
තවත් ටික දවසක් ඔහේ ජීවත් වෙනවා. එත් අයෙත්නම් මගේ ජීවිතේ ගැන තීරණය වෙනස් කරන්න ගොඩාක් අමාරුයි....
ඉන්න ටික දවසට හිත හදාගෙන ඉන්න බැරි වුනත් මගෙත් එක්ක ඉන්න අයගේ හිත හදලා ඊලග ආත්මේදිවත් මේ තරම් දුක් විදින්න වෙන්න එපා කියලා ප්‍රර්ථනා කරනවා.....
